Nasze tematy

Stosowanie partycypacji wymaga konkretnych kompetencji społecznych ze strony władz, począwszy od urzędnika kontaktującego się z mieszkańcem, a skończywszy na polityku podejmującym decyzję. Przyjęło się zakładać, że oni te kompetencje już mają lub zdobędą. Być może jest to największy błąd polskiej partycypacji społecznej.

Zacznijmy od tego, że Kongres Polityki Miejskiej był fantastycznym wydarzeniem towarzyskim. Skupienie ekspertów miejskich z różnych środowisk sprawiło, że czas spędzony na Targach w Kielcach minął błyskawicznie. Może miałam takie wrażenie, bo byłam pochłonięta organizacją Sceny Partnerów dla Kongresu Ruchów Miejskich. Jednak wiele osób mówiło podobnie.

Kilkanaście dni temu przeczytałem ostatni raport Polskiego Alarmu Smogowego. I mogę stwierdzić bez żadnych zastrzeżeń: dostaliśmy znakomitą porcję informacji o fatalnej jakości powietrza w Polsce. Ten raport traktuje  o źródłach smogu w miastach MAŁEJ i ŚREDNIEJ wielkości.

Zasad partycypacji społecznej używany na co dzień, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Partycypacja jest bowiem odwiecznym i naturalnym sposobem współdziałania ludzi. Jej metodologię próbujemy sobie uświadomić głównie po to, aby zaszczepić ją w biurokratycznych mechanizmach podejmowania decyzji. Do jej opisu wystarczą cztery słowa: ANGAŻOWANIE (SIĘ) INTERESARIUSZY W TWORZENIE ZMIANY.

Miejskie ruchy społeczne to ruchy uczące się. Będąc przedmiotem badań i źródłem poznania są jednocześnie podmiotami aktywnie wytwarzającymi wiedzę: zarówno autorefleksyjnie, o sobie samych, jak również o naturalnym kontekście ich działania – miastach i miejskości. Umiejętnie korzystając z zasobów akademickich, miejskie ruchy społeczne stanową jedną z istotnych agend współwytwarzających wiedzę o współczesnym świecie.

W wielu miastach rady przyjmują obecnie tzw. „miejskie plany adaptacji do zmian klimatu”. Są one rezultatem projektu Ministerstwa Środowiska, którego głównym celem jest ocena wrażliwości na zmiany klimatu 44 największych polskich aglomeracji. A przede wszystkim – zaplanowanie działań adaptacyjnych, adekwatnych do zidentyfikowanych zagrożeń związanych ze zmieniającym się klimatem. Projekt „Opracowanie planów adaptacji do zmian klimatu w miastach powyżej 100 tys. mieszkańców” wystartował 12 stycznia 2017 r., a zakończył się dokładnie dwa lata później.

Nad wszystkim czuwa gospodarz domu.

Nie da on krzywdy zrobić nikomu.

Wszystkim pomoże o każdej porze.

O mój Boże.

Tekst piosenki zaproponowanej przez gospodarza domu o nazwisku Anioł z filmu „Alternatywy 4”, Stanisława Barei

Wspólnota mieszkaniowa to jedna z najmniejszych form organizacji lokalnej społeczności. Dość wspomnieć, że wspólnotę mieszkaniową mogą tworzyć już mieszkańcy jednego bloku. W Polsce takich i innych wspólnot są dziesiątki tysięcy. Podobnie jest w przypadku bloku przy ulicy Włókienniczej 17 w Białymstoku.

Wszyscy do tego zmierzamy, startujemy w wyborach, chcemy przejąć władzę w naszych miastach. W kilku przypadkach to się udało. Chcę przyjrzeć się jednemu z nich. Mojemu przypadkowi.

Dokument zawiera wprowadzenie, które uzasadnia ogólnie konieczność podjęcia wysiłku rewitalizacji (co należy postrzegać pozytywnie). Problem zaprezentowanej koncepcji polega na źle postawionej diagnozie – źródłem degradacji, która doprowadziła do zapaści w polskich miastach jest zdaniem autorów okres PRL, a nie ostatnie 25 lat, które skumulowały zjawiska suburbanizacji i urban sprawl.

Określenia „rewitalizować”, rewitalizacja czegoś weszły przebojem do języka publicznego. Problem z ich stosowaniem nie wynika z wieloznaczności rewitalizacji, a w istocie czegoś przeciwnego: pełnej jednoznaczności, gdy jest ono stosowane w ramach przyjętego standardu języka urbanistów i specjalistów w kwestiach miejskich.

W powietrzu unosi się zapach klęski wyborczej ruchów miejskich. Niektórzy medialni intelektualiści już ją publicznie przypieczętowali. Niektórzy z nas ją odczuwają. Ale inni niekoniecznie.

Myślę, mając świadomość pewnej autonomii uczuć wobec twardych danych, oraz tego, że zawsze jakoś tam kreujemy obraz, a nie po prostu rozpoznajemy tzw. prawdą obiektywną – iż dla określenia jakiegoś wspólnego stanowisko/oceny wyborów punktem wyjścia powinny być twarde dane. Przygotowałem więc nieco prowizoryczne zestawienie wyników wyborów ruchów miejskich we wszystkich miastach, w których były komitety „naszych” członków, aktywistów z rekomendacją KRM. A tu wstępny komentarz do tego zestawienia.

11 grudnia 2012 roku, działająca przy Prezydent Warszawy, Komisja Dialogu Społecznego ds Architektury i Planowania Przestrzennego podjęła uchwałę w sprawie propozycji usprawnienia komunikacji społecznej w planowaniu przestrzennym w Warszawie. Po trzech latach działalności, Komisja uznała, że Mieszkańcy m.st. Warszawy, którzy powinni być głównymi beneficjentami sporządzanych planów zagospodarowania przestrzennego, zbyt późno włączani są do współpracy z planistami. W ocenie Komisji, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie przewiduje w stopniu wystarczającym elementów edukacji obywateli i konstruktywnego udziału mieszkańców w konsultacjach planów zagospodarowania przestrzennego, dlatego należy je realizować na poziomie samorządu.

Zarząd Kongresu Ruchów Miejskich przesłał dzisiaj stanowisko do Pana Krzysztofa Żuka, prezydenta Miasta Lublina w sprawie referendum dotyczącego Górek Czechowskich.

My, uczestnicy i uczestniczki VI Kongresu Ruchów Miejskich wyrażamy nasz zawód i oburzenie wobec postawy polskiego rządu, który zawetował zobowiązanie Unii Europejskiej dojścia do neutralności klimatycznej do 2050 roku. Nie zgadzamy się z argumentacją rządu twierdzącego, że w ten sposób „zabezpieczył interesy Polek i Polaków”.